در دل جنگل‌ها و کوه‌های سبز، گاهی صدای غرش ماشین‌های سنگین معدن‌کاوی به گوش می‌رسد؛ صدایی که اغلب نوید تخریب را با خود به همراه دارد. توسعه فعالیت‌های معدنی در مناطق طبیعی، اگرچه با هدف استخراج منابع حیاتی انجام می‌شود، اما به قیمت از دست رفتن بخش‌های ارزشمند و غیرقابل‌جبران از طبیعت صورت می‌گیرد.
هر ساله هزاران هکتار از جنگل‌ها، مراتع و زیستگاه‌های جانوری به دلیل فعالیت‌های معدنی نابود می‌شوند. درختانی که ریشه در خاک داشتند، پرندگانی که آشیانه داشتند و آب‌هایی که حیات می‌بخشیدند، حالا جایشان را به حفره‌های عمیق و خاک‌برداری‌های بی‌پایان داده‌اند.
کارشناسان هشدار می‌دهند که اگر روند کنونی بدون اصلاح و ارزیابی دقیق زیست‌محیطی ادامه یابد، اکوسیستم‌های طبیعی با تهدیدی بی‌سابقه روبه‌رو خواهند شد. توسعه اقتصادی اگر با حذف طبیعت همراه باشد، نمی‌تواند پایدار و انسانی باشد.
وقت آن رسیده است که در تصمیم‌گیری‌های صنعتی، طبیعت را نه یک مانع، بلکه سرمایه‌ای ارزشمند و غیرقابل جایگزین بدانیم. طبیعت را استخراج نکنیم، حفظش کنیم.
