توسعه صنعتی در بسیاری از کشورها به عنوان عاملی کلیدی برای رشد اقتصادی و اشتغال‌زایی شناخته می‌شود. با این حال، این توسعه اغلب هزینه‌های سنگینی برای محیط زیست و زیستگاه‌های طبیعی در پی دارد. گسترش کارخانه‌ها، صنایع سنگین، پالایشگاه‌ها و پروژه‌های عمرانی، به‌ویژه در نزدیکی جنگل‌ها، تالاب‌ها و رودخانه‌ها، تعادل بوم‌سازگان را به شدت دستخوش تغییر کرده است.
در ایران نیز، توسعه بی‌برنامه صنعتی در برخی مناطق موجب تخریب زیستگاه‌های ارزشمند، کاهش تنوع زیستی، آلودگی منابع آب و هوا، و نابودی منابع طبیعی شده است. از جمله این مناطق می‌توان به مناطق صنعتی همجوار با زاگرس یا تالاب‌های جنوب کشور اشاره کرد که در آن‌ها تخریب پوشش گیاهی و پراکندگی گونه‌های جانوری به وضوح دیده می‌شود.
عدم رعایت اصول ارزیابی زیست‌محیطی، ضعف در اجرای قوانین، و بی‌توجهی به ظرفیت‌های طبیعی هر منطقه از جمله عوامل تشدیدکننده این بحران هستند. این در حالی است که با استفاده از فناوری‌های پاک، برنامه‌ریزی علمی و مدیریت پایدار، می‌توان توسعه را با حفظ محیط زیست هم‌راستا کرد.
توسعه پایدار زمانی معنا می‌یابد که رشد صنعتی در کنار حفظ اکوسیستم‌ها و سلامت جوامع انسانی انجام گیرد. طبیعت، بهایی نیست که باید برای پیشرفت پرداخت شود.
