آب، سرمایه‌ای حیاتی و تجدیدناپذیر در بازه‌های زمانی کوتاه است که زندگی همه موجودات به آن وابسته است. در کشوری چون ایران، با اقلیمی خشک و نیمه‌خشک، حفاظت از منابع آبی نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت حیاتی برای تضمین آینده است.
برداشت بی‌رویه، مصرف ناپایدار در کشاورزی، کاهش بارندگی و سوءمدیریت منابع، همگی باعث شده‌اند تا منابع آبی کشور به مرز هشدار برسند. این وضعیت اگر ادامه یابد، نسل‌های آینده با بحران‌هایی جدی از جمله بی‌آبی، مهاجرت گسترده و کاهش امنیت غذایی روبه‌رو خواهند شد.
حفاظت از منابع آبی نیازمند اقداماتی جدی چون تغییر الگوی مصرف، بهره‌گیری از روش‌های نوین آبیاری، آموزش عمومی و اجرای سیاست‌های مدیریت پایدار است. مشارکت مردم، حمایت دولتی و برنامه‌ریزی بلندمدت می‌تواند ضامن حفظ این سرمایه ارزشمند باشد.
نسل‌های آینده حق دارند از آبی سالم و پایدار بهره‌مند باشند. اکنون وظیفه ماست که با تصمیمات خردمندانه، این میراث را برای آن‌ها حفظ کنیم.
