منابع آبی ایران در دهه‌های اخیر به‌طرز نگران‌کننده‌ای کاهش یافته‌اند؛ نه‌تنها به دلیل خشکسالی و تغییرات اقلیمی، بلکه مهم‌تر از آن، به دلیل سوء‌مدیریت گسترده در بهره‌برداری و توزیع آب.
سدسازی‌های بی‌رویه، کشاورزی ناپایدار، نبود نظارت بر حفر چاه‌های غیرمجاز، و تخصیص ناعادلانه منابع، باعث شده‌اند تا سرمایه‌ای حیاتی چون آب، به سرعت در معرض پایان قرار گیرد. بسیاری از دریاچه‌ها، تالاب‌ها و سفره‌های آب زیرزمینی خشک شده یا به مرحله بحرانی رسیده‌اند.
کارشناسان معتقدند که ادامه این روند، می‌تواند در آینده نزدیک منجر به مهاجرت‌های گسترده زیست‌محیطی، کاهش تولیدات کشاورزی، و افزایش تنش‌های اجتماعی شود. مدیریت آب، اکنون نیازمند تصمیم‌گیری‌های سخت، شفاف و مشارکت‌جویانه است.
آب، دیگر منبعی بی‌پایان نیست؛ در سایه غفلت، می‌تواند برای همیشه از دست برود. اکنون زمان آن است که با اصلاح سیاست‌ها و تغییر رفتار، این سرمایه ارزشمند را حفظ کنیم.
