برداشت بی‌رویه منابع طبیعی از جمله خاک، شن، سنگ و آب در سال‌های اخیر تبدیل به یکی از جدی‌ترین تهدیدها برای پایداری سرزمین ایران شده است. در بسیاری از نقاط کشور، پروژه‌های استخراجی بدون ارزیابی‌های دقیق زیست‌محیطی و بدون توجه به ظرفیت اکولوژیکی منطقه در حال اجرا هستند.
این برداشت‌ها اغلب منجر به تخریب پوشش گیاهی، فرسایش شدید خاک، کاهش منابع آبی زیرزمینی و از بین رفتن زیستگاه‌های طبیعی شده‌اند. اثرات چنین روندی نه‌تنها متوجه طبیعت، بلکه به طور مستقیم متوجه زندگی کشاورزان، دامداران و ساکنان بومی می‌شود که به منابع طبیعی وابسته‌اند.
کارشناسان هشدار می‌دهند که ادامه این روند، بیابان‌زایی، کاهش حاصلخیزی خاک و افزایش آسیب‌پذیری در برابر سیلاب‌ها را به دنبال خواهد داشت. بازنگری در قوانین بهره‌برداری، پایش دقیق فعالیت‌ها و مشارکت مردم محلی در حفاظت از منابع، می‌تواند گامی مؤثر برای مقابله با این تهدید باشد.
برداشت بی‌رویه امروز، به معنای بی‌پناهی سرزمین فرداست. باید به جای استخراج بی‌حد، بر احیای منابع و مدیریت پایدار تمرکز کنیم.
