در شرایطی که نیاز به توسعه صنعتی و تأمین منابع معدنی در کشور افزایش یافته، گسترش معادن در دل مناطق حفاظت‌شده به یکی از جنجالی‌ترین مباحث زیست‌محیطی تبدیل شده است. مناطقی که سال‌ها به عنوان پناهگاه گونه‌های نادر گیاهی و جانوری شناخته می‌شدند، امروز با صدای ماشین‌های سنگین و انفجارهای مکرر مواجه‌اند.
حفاری‌های معدنی در مناطق حفاظت‌شده نه تنها منجر به تخریب مستقیم زیستگاه‌ها می‌شود، بلکه با ایجاد آلودگی خاک و آب، فرسایش زمین و برهم زدن تعادل بوم‌سازگان، اثرات عمیقی بر اکوسیستم منطقه باقی می‌گذارد. بسیاری از کارشناسان هشدار داده‌اند که این روند در صورت ادامه، می‌تواند منجر به نابودی جبران‌ناپذیر زیستگاه‌های ارزشمند شود.
در مقابل، حامیان این طرح‌ها بر ضرورت توسعه اقتصادی و ایجاد اشتغال تأکید دارند. اما آیا توسعه بدون توجه به اصول پایداری، واقعاً توسعه محسوب می‌شود؟
در این میان، راهکارهایی مانند ارزیابی دقیق زیست‌محیطی، ممنوعیت فعالیت‌های معدنی در مناطق کلیدی، و استفاده از فناوری‌های کم‌تخریب می‌توانند تعادلی میان نیاز اقتصادی و حفاظت از طبیعت برقرار کنند.
اکنون زمان آن است که در برابر پرسش «توسعه یا تخریب؟» پاسخی مسئولانه، علمی و آینده‌نگرانه ارائه دهیم.
