در جهانی که گاه طبیعت قربانی بی‌توجهی بشر می‌شود، هنوز صحنه‌هایی هست که امید را به دل زمین بازمی‌گرداند؛ صحنه‌هایی که انسان‌ها نه تخریب‌گر، بلکه یاری‌گر طبیعت‌اند. این، همان روایتی است که زمین در سکوتش از مهر انسان‌ها بازگو می‌کند.
در دل کوه‌ها، دشت‌ها، جنگل‌ها و سواحل، گروه‌هایی از مردم داوطلبانه به پا خواسته‌اند تا زباله‌ها را جمع کنند، درخت بکارند، رودها را تمیز کنند و زیستگاه‌ها را احیا سازند. این فعالیت‌های ساده اما مؤثر، پیام روشن و الهام‌بخشی برای جامعه دارد: «هنوز امید هست، تا زمانی که دستان مهربانی برای زمین در کارند.»
زمین زبان ندارد، اما نشانه‌هایش گواه حضور کسانی است که به آن عشق می‌ورزند. در هر قدم پاکسازی، در هر نهال کاشته‌شده، صدایی از دل طبیعت بلند می‌شود که می‌گوید: “ممنونم.”
بیایید بخشی از این روایت باشیم. زمینی که از مهر انسان‌ها روایت می‌کند، شایسته آینده‌ای سبز است.
