مناطق حساس زیست‌محیطی، نظیر جنگل‌های انبوه، تالاب‌ها، مراتع کوهستانی و زیستگاه‌های گونه‌های نادر، از مهم‌ترین ارکان پایداری اکولوژیکی هر سرزمینی هستند. با این حال، گسترش روزافزون فعالیت‌های انسانی در این مناطق، تهدیدی جدی برای آینده طبیعت محسوب می‌شود.
در سال‌های اخیر، پروژه‌های عمرانی گسترده از جمله ساخت جاده، استخراج معادن، احداث تأسیسات گردشگری و توسعه بی‌رویه شهری، به‌صورت مستقیم به نابودی پوشش گیاهی، آلودگی منابع آبی و تکه‌تکه شدن زیستگاه‌های طبیعی منجر شده‌اند. این تحولات نه‌تنها تنوع زیستی را تهدید می‌کنند، بلکه تعادل اکوسیستم‌ها را نیز به خطر می‌اندازند.
متأسفانه بسیاری از این پروژه‌ها بدون ارزیابی دقیق زیست‌محیطی اجرا می‌شوند و در اغلب موارد، استانداردهای حفاظتی نادیده گرفته می‌شود. این در حالی است که کارشناسان محیط زیست تأکید دارند حفاظت از مناطق حساس، نه‌فقط برای حفظ گونه‌های گیاهی و جانوری، بلکه برای امنیت منابع طبیعی و زندگی انسان‌ها نیز ضروری است.
تنها با ایجاد تعادل بین توسعه و حفاظت، می‌توان امیدوار بود که این سرمایه‌های طبیعی برای نسل‌های آینده نیز باقی بمانند. اکنون زمان آن است که مسئولانه‌تر با طبیعت رفتار کنیم.
