رشته‌کوه زاگرس، با گستره‌ای وسیع در غرب ایران، میزبان برخی از بکرترین و آسیب‌پذیرترین زیستگاه‌های طبیعی کشور است. این مناطق به دلیل شرایط خاص جغرافیایی، تنوع ارتفاعی و اقلیمی، پناهگاه گونه‌های نادری از گیاهان و جانوران شده‌اند که در بسیاری از نقاط دیگر کشور یافت نمی‌شوند.
برخی از این زیستگاه‌ها نظیر جنگل‌های بلوط زاگرسی، دره‌های عمیق با پوشش گیاهی انبوه، و مراتع مرتفع کوهستانی، دارای حساسیت اکولوژیکی بالایی هستند و هرگونه تغییر در آن‌ها، اثرات مخربی بر تنوع زیستی منطقه خواهد داشت. این زیستگاه‌ها علاوه بر نقش کلیدی در حفظ تعادل زیست‌محیطی، منبع تأمین آب و خاک سالم برای میلیون‌ها نفر از ساکنان پایین‌دست نیز هستند.
افزایش فعالیت‌های انسانی، چرای بی‌رویه دام، آتش‌سوزی‌های جنگلی و تغییرات اقلیمی از جمله تهدیداتی هستند که زیستگاه‌های بکر زاگرس را در معرض خطر قرار داده‌اند. حفاظت از این مناطق نیازمند رویکردی جامع، همراه با مشارکت جوامع محلی، پژوهش‌های میدانی و اجرای دقیق قوانین محیط زیستی است.
اگر امروز برای حفظ این گنجینه‌های طبیعی اقدام نکنیم، فردا ممکن است تنها در خاطرات و عکس‌ها آن‌ها را به یاد آوریم.
